Ας περπατήσουμε..!

Ο περίπατος ανέκαθεν ήταν και είναι θεραπευτικός, ειδικά όταν συνδιάζεται με την Ποίηση!

 

Μία ενδιαφέρουσα πρόσκληση από τον Καναδό λογοτέχνη & δραματουργό 

Αλέξανδρο Μιστριώτη

"Η Επίσκεψη"

...αποφασίσαμε την Τετάρτη 8 Ιουλίου και ώρα 21:30μ.μ. να διαβάσουμε σε διαδικτυακή μετάδοση το ποίημα "Αθήνα σ'ακούω". Με το σκεπτικό πως πρέπει εμείς να πλησιάσουμε αντί να περιμένουμε να έρθετε εσείς. Με την πρόσκληση αν θέλετε να βγείτε στο δρόμο να περπατήσετε, στην Αθήνα ή αλλού, δεν έχει σημασία. Αρκετά μείναμε σπίτι. Σκεφτείτε μιαν κάποια ήσυχη διαδρομή σε δρόμους που δεν έχουν σημασία και δεν ξέρετε το όνομα τους. Εμείς θα σας κρατάμε συντροφιά.

   Δείτε αυτή την ανάγνωση σαν μια βραδινή βόλτα κι αυτό το ποίημα σαν ένα τραγούδι για μια πόλη που είναι όλα τα ασήμαντα πράγματα που χάνονται αδιάκοπα κι όμως δε στερεύουν ποτέ. Μια πόλη που είναι οι άνθρωποι της και γίνεται άσχημη όταν θέλουμε να την κάνουμε όμορφη. Γιατί μια πόλη δεν είναι ζωγραφιά αλλά τόπος ζωής.

    "Αθήνα σε ακούω να γελάς που έπεσες πάνω σ’ ένα στύλο, να μιλάς προσωπικά στο τηλέφωνο δυνατά και φτιάχνω εικόνες άθελα μου, να προσπαθείς να πείσεις κάποιον να πάει στον γιατρό, να γίνεσαι άδικη γιατί είσαι κουρασμένη, να λες θλιμμένη πόσο χαρούμενη είσαι, να γελάς γοητευμένη με κάτι που δεν βρίσκω αστείο, να μου δίνεις την ευχή σου, να με παρακαλείς να προσέχω τα προσωπικά μου αντικείμενα, να ζητάς βοήθεια βουβή καθισμένη και σκυφτή ακίνητη στο τραμ που τραντάζεται ενώ εσύ συγκλονίζεσαι, να μιλάς στο κινητό για το κινητό που θες που έχεις που είχες, σ’ ακούω που κατεβαίνεις την στροφή με τις φίλες σου και μιλάτε όλες μαζί κι αλλάζετε τον κόσμο, σ’ ακούω να νιαουρίζεις κάτω από ένα αυτοκίνητο και σκύβω, είσαι τόσο μικρή και έχεις τόση φωνή!"

    Αποφασίσαμε λοιπόν να γίνουμε πιο εξωστρεφείς. Θα ξεκινήσουμε με τα podcast που θα ακολουθήσουν μετά την ανάγνωση του ποιήματος και θεματικά θα συνεχίζουν την γραμμή σκέψεις των διαδρομών μέσα στην πόλη. Εξετάζουμε όμως κι άλλα σενάρια, ειδικές εκδόσεις, παιχνίδια κ.ο.κ. Οι βόλτες στην Αθήνα θα γίνονται πλέον αν το ζητήσετε εσείς.

   Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι να συνεχίσουμε να μιλάμε για το ιστορικό βάθος και την βαθιά γοητεία αυτής της πόλης χωρίς να θάβουμε τα προβλήματα της. Και το αντίθετο: πως να συνομιλούμε με την επικαιρότητα χωρίς να μας καταπιεί; Θα φανεί στην πορεία και με τα δικά σας σχόλια.

   Θα ξεκινήσουμε λοιπόν την νέα μας "σχέση" με ένα ποίημα. Ένα κείμενο που γράφεται εδώ και πολλά χρόνια, χωρισμένο σε 10 αυτόνομα μέρη που εν τέλει κάτι συνιστούν.

Θα σας στείλουμε δύο ώρες πριν το συμβάν έναν σύνδεσμο και στις 9:30 θα ξεκινήσουμε!

   "[...] Τραγούδησες μήπως πως ο κόσμος δε χωρά την περιγραφή του, πως οι επιφάνειες κρύβουν ότι εμφανίζουν, πως η ελπίδα είναι είδος γνώσης, πως κάθε άνθρωπος είναι όλη η ανθρωπότητα, πως γεμίζει κοτσύφια που λένε τραγούδια τον Μάρτη το Παγκράτι; Τραγούδησες μήπως τα δέντρα τοποθετημένα ανάμεσα στο σκυθρωπό πλήθος (στο οποίο χαμογελώ, με το οποίο συμφωνώ, ανάρμοστο θα ‘ταν  και θλιβερό όλοι από δω κι από κει να βάδιζαν γελαστοί, να κρύβανε πως η ζωή είναι απόφαση, στίβος της αμφιβολίας και αίσθηση που απομακρύνεται όσο πλησιάζεις). "

   Σε αυτή την μετάβαση το κρίσιμο στοιχείο είσαστε εσείς. Μέχρι τώρα, προσπαθήσαμε να προχωρήσουμε χωρίς στήριξη. Τώρα είναι ξεκάθαρο πως δεν θα μπορέσουμε να αναπτυχθούμε, ούτε καν να συνεχίσουμε χωρίς βοήθεια. Θέλουμε να συνεχίσουμε χωρίς εξαρτήσεις από ιδρύματα και διαφημίσεις. Η εσείς ή τίποτα.

   Και σε αυτή την φάση στήριξη στήριξη σημαίνει κάτι πολύ απλό. Να βοηθήσετε να μεγαλώσουμε με τρόπο ουσιαστικό. Αν ξέρετε έναν άνθρωπο που  αισθάνεται αμήχανα με την δημόσια σκηνοθεσία του "πολιτισμού" σήμερα, προωθήστε του αυτό το μήνυμα ή μοιραστείτε μαζί του --->  ΕΔΩ  αυτόν τον σύνδεσμο που ανοίγει την φόρμα εγγραφής.

   Σκεφτείτε αν ξέρετε έναν άνθρωπο που ίσως ενδιαφέρεται για την πόλη και την ιστορία, για την ιστορία των ελάχιστων ανθρώπων και των σπουδαίων ιδεών. Που διψά για κάτι χωρίς όνομα.

   Και ακόμα περισσότερο αν είναι κάποιος που δεν μας περνάει απ' το μυαλό, γιατί είναι μικρός ή γιατί είναι μεγάλος, γιατί είναι κουρασμένος ή απογοητευμένος. Εδώ η θλίψη μπολιάζει την χαρά και η χαρά την θλίψη, εσείς ξέρετε.

Σταματώ κάπου στο δρόμο, κοιτώ χωρίς να βλέπω, ακίνητος. Είμαι σίγουρος.

   Σκάλες που χάθηκαν, σκυλιά που έτρεξαν, παιδιά που έπαιξαν, βιβλία που τέλειωσαν τα κλείσαμε και κοιτάξαμε γύρω μουδιασμένοι, αστραπές που έλαμψαν, αδικίες που έγιναν, σπίτια που γκρέμισαν, βραδιές που όλοι χαιρετήσαμε και πήγαμε σπίτια μας ζαλισμένοι από καπνούς και ποτά, μηνύματα που χάθηκαν, τραγούδια που τέλειωσαν, ρούχα που έλιωσαν, γλάστρες που τελικά ξεράθηκαν

Όλα συνεχίζουν.