Επιτυχής η εκδήλωση για τις Επιπτώσεις στην ΨΥ από τις Καταστροφές

έγινε στις 15 Δεκέμβρη στην ΚΟΙΝΣΕΠ AthenSchool

Αντώνης Ανδρουλιδάκης: "Υπάρχουν ήδη αρκετοί στην επιστημονική κοινότητα που υποστηρίζουν ότι το «φάρμακο» -και η ψυχιατρική ειδικότερα- δεν θα πρέπει να έχουν ρόλο στη θεραπεία του Τραύματος. Κι αυτό γιατί καθώς εντοπίζουμε το Τραύμα στο σώμα, διαρρηγνύουμε σιωπηλά τις συσχετίσεις του ανθρώπινου πόνου με τις απάνθρωπες συνθήκες που τον προκαλούν. Ο ρατσισμός, η καταπίεση, η βία, η φτώχεια, η παιδική κακοποίηση και η παραμέληση αποσιωπούνται, αφού υπάρχει το «φάρμακο». Με την ίδια έννοια, οι συνθήκες που προκαλούν το νεοελληνικό Τραύμα, η εξάρτηση, ο παρασιτισμός, η φτωχοποίηση, ο εις βάρος της χώρας διεθνής καταμερισμός της εργασίας, ο διεθνικός ρατσισμός, ο ρόλος μας ως περιφέρειας του καπιταλισμού, εν τέλει ο ίδιος ο διεθνής καζινοκαπιταλισμός, αποσιωπάται, αφού υπάρχει το «φάρμακο» menoumeuropex!"

"Οι επιπτώσεις από τις καραντίνες δεν έχουν προσμετρηθεί ακόμη: διέρρηξαν βίαια όλες τις κατεστημένες ομαλότητες, όλες τις σταθερές αναφορές του παρελθόντος αλλά και έσπρωξαν σε μια βουτιά αβεβαιότητας τις Οικογένειες Πασχόντων σε σχέση με το αύριο. Ενδεικτικά τριπλασιάστηκε η κλινική κατάθλιψη, τετραπλασιάστηκε η χρήση ναρκωτικών ενώ διαχύθηκαν τεράστια ποσοστά κοινωνικού άγχους. Δοκιμάστηκαν συμβιωτικές παραδόσεις αιώνων σαν ένας παγκόσμιος πόλεμος εκτός του το ότι αυτή τη φορά είμασταν όλες/οι στην ίδια πλευρά". Ευάγγελος Ασπρογέρακας Συμπρόεδρος ΔΣ της ΚΟΦΙΨΥ

 

 

"Η συνολική αποτίμηση της επίδρασης στην ψυχική υγεία ενός τόσο έντονου ψυχοπιεστικού παράγοντα όπως είναι οι καταστροφές που ζούμε, θα ολοκληρωθεί στα χρόνια που ακολουθούν. Το θέμα με την ψυχική υγεία είναι ότι τέτοιου είδους παράγοντες μπορούν να λειτουργήσουν απορρυθμιστικά ακόμα και εκ των υστέρων. Ακόμη και όταν η πηγή της πίεσης έχει απομακρυνθεί. Η Οικογένεια αν υποστηριχθεί, μπορεί να αποτελέσει το κύτταρο που θα συμβάλει στην αποκατάσταση μετά από μία τέτοια καταστροφή..." Ευαγγελία Καπετάνου, Συμπρόεδρος στο ΔΣ της ΚΟΦΙΨΥ

 

Η  Αναστασία από το δυναμικό σωματείο στην εκπαίδευση "Σκασιαρχείο", μας μετέφερε την εμπειρία της με τις ζοφερές εικόνες των ψυχικά τραυματισμένων παιδιών στα μεταναστευτικά Camps όπου "φιλοξενούνται" χωριστά από τις οικογένειές τους

 

Αθάνατο χιούμορ από τον Έφορο Οικονομικών της ΚΟΦΙΨΥ, Νίκο Ζαχείλα: "Δεν ξέρουμε για την εκδήλωση. Εμείς ήλθαμε για το τσίπουρο..."

 

"Υπάρχουν δομές στην χώρα μας όπου μπορούν να θεραπεύσουν τα μετατραυματικά σοκ;" Την ερώτηση διατυπώνει ο Σταμάτης Γκαβέτας ως εργαζόμενος με πολλές περγαμηνές στον χώρο της υγείας και όχι ως ο Παπαδιαμαντικός και Σκαριμπικός συγγραφέας: «Μεγάλο Φινάλε» 2016, «Grande Finale Ultimo» Νοέμβριος 2017, «Μικρό Ντεμπούτο» Οκτώβριος 2020, όλα τα βιβλία του στις εκδόσεις manifesto

Οι εκδόσεις Μανιφέστο, παρούσες στην εκδήλωση

"Το Δώρο της Σχέσης" του Αντώνη Ανδρουλιδάκη. "Ο κόσμος μας εξαρτάται από την βαρύτητα, που έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό σε σύγκριση με τις άλλες δυνάμεις στο σύμπαν: η βαρύτητα δεν έχει διττή φύση, δηλαδή μόνο έλκει, δεν απωθεί. Βάλτε τώρα στη θέση της λέξης «Βαρύτητα» την λέξη «Σύνδεση», ή την λέξη «Αγάπη», ή την λέξη «Έρωτας», ή την λέξη «Σχέση», και θα καταλάβετε τι θέλω να πω. Η αγάπη έλκει, δεν απωθεί. Ο έρωτας έλκει, δεν απωθεί. Η σχέση έλκει, δεν απωθεί. Είναι ένα δώρο ζωής, ένα υπαρξιακό δώρο, διαθέσιμο στον καθένα μας κάθε στιγμή".

Το όμορφο Fanclub του Αντώνη Ανδρουλιδάκη: "Παντού και Πάντα Αντώνης!!!"

Στελέχη της ΚΟΙΝΣΕΠ AthenSchool, εξηγούν την φιλοσοφία στην αμεσοδημοκρατική λειτουργία της. Πρόκειται για μία κοινωνική συνεταιριστική δομή εκπαίδευσης και έρευνας που έχει σκοπό να προωθήσει την ισότιμη και αυτόνομη σπουδή και έρευνα των πεδίων της θεωρίας, της τέχνης και της τεχνικής. Προκρίνει ως ορίζοντα, τα προτάγματα της άμεσης δημοκρατίας και της αυτονομίας σύμφωνα με τη σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη και των πολιτικών θεωρητικών της κοινωνικής οικολογίας και του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού. Επίσης λειτουργεί και ως αποθετήριο γνώσης με την αρχειοθέτηση των σεμιναρίων και των εκδηλώσεων προκειμένου να δημιουργήσει ένα πεδίο ελεύθερης κριτικής, μάθησης και έρευνας...

από την Εξελεγκτική Επιτροπή ο Ιωάννης Ζαχείλας με εθελόντριες της ΚΟΦΙΨΥ...

"Μας άρεσε! Μας άρεσε και θα ξαναρθούμε..!" Ο πολυβραβευμένος ελληνιστής Θεόδωρος Παντούλας από τις εκδόσεις Μανιφέστο

 

"Στην ΚΟΦΙΨΥ μελετάμε προγράμματα ψυχοεκπαίδευσης για την φροντίδα στις μετατραυματικές καταστάσεις μετά από μία καταστροφή" μας λέει ο βετεράνος πολιτικός μηχανικός στον Τομέα της Αποκατάστασης των Φυσικών Καταστροφών και Έφορος Γραμματείας της ΚΟΦΙΨΥ, Αντώνης Μαυρογένης.

Νεανικά χαμόγελα: Ο Ιωάννης Ασπρογέρακας από το πιλοτικό πρόγραμμα των μαθητικών ραδιοφώνων της ΚΟΦΙΨΥ με νέες εθελόντριες και εθελοντές.  Θυμίζουμε ότι η ΚΟΦΙΨΥ ζητά από το Υπουργείο Υγείας να ενταχθεί το ραδιόφωνο ως ψυχοθεραπευτικό μέσο σε Δομές και ιδρύματα Ψυχικής Υγείας.

Περασμένες δέκα το βράδυ και οι συζητήσεις καλά κρατούν, συνοδεία εκλεκτού λευκού κρασιού και καταπληκτικών falafel δια χειρός Ευαγγελίας Καπετάνου..!

~~~

Οι κοινωνίες "οφείλουν να εφεύρουν" το Τραύμα

   Ιδού ένα απόσπασμα από τις θέσεις που διατύπωσε ο Κοινωνικός Στοχαστής και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής της ΚΟΦΙΨΥ Αντώνης Ανδρουλιδάκης, ενδεικτικό του εκπληκτικού βάθους της σκέψης του: 

"...στο παγκοσμιοποιητικό φαντασιακό, εάν το Τραύμα συστήνει την κοινωνία, τότε οι κοινωνίες που δεν διαθέτουν κάτι τέτοιο «οφείλουν» να το εφεύρουν. Και όχι μόνο να το εφεύρουν αλλά και να το θεραπεύσουν, εισάγοντας αβασάνιστα τους «γενετικούς παράγοντες» ως βάση κατανόησης του ανθρώπινου «είναι» -δηλαδή, το νομικό και ιδεολογικό οπλοστάσιο των ατομικών δικαιωμάτων ως εξισορρόπηση κάποιου κατά τα λοιπά ανύπαρκτου Τραύματος- και την ακρωτηριασμένη κοινωνική ευθύνη -δηλαδή, την ανάθεση και την αντιπροσωπευτική ολιγαρχία- ως Δημοκρατία. Ακούγεται κάπως αστείο, αλλά η μοντέρνα Δύση και οι ντόπιοι εκπρόσωποι της, μας καλούν μανιωδώς εδώ και δεκαετίες να θεραπεύσουμε -υιοθετώντας τη δική τους θεραπεία- ένα Τραύμα που δεν έχουμε υποστεί. Μας ζητούν να εισάγουμε το Τραύμα τους για να θεραπεύσουμε ένα Τραύμα που ποτέ δεν είχαμε. Και έχουμε πεισθεί πια για τα καλά ότι αυτό είναι το μόνο γιατρικό. Και βασανιζόμαστε δεκαετίες ολόκληρες να εισάγουμε στο συλλογικό μας σώμα αυτό το Τραύμα ως την τέλεια θεραπεία. Τα μνημόνια και τα Lockdowns ίσως είναι η τελευταία θανατηφόρα δόση μας. Και αναρωτιέμαι αν θα αρκούσε η επίγνωση ότι το Τραύμα μας είναι ακριβώς αυτό που μας πλασάρουν για Θεραπεία».

Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη

   Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους…
   Ο κυρ Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (Παπά-Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). Και αφού εγκαίρως παρέδωσε το χριστουγεννιάτικον διήγημά του εις την «Ακρόπολιν» και διέθεσεν ολόκληρον την γλίσχρον αντιμισθίαν του προς πληρωμήν του ενοικίου και των ολίγων χρεών του, γέρων ήδη κεκμηκώς υπό των ετών και της νηστείας, αποφεύγων πάντοτε την πολυάσχολον τύρβην, αλλά φιλακόλουθος πιστός, έψαλεν, ως συνήθως, με την βραχνήν και σπασμένην φωνήν του, πλήρη όμως ενθέου πάθους, ως αριστερός ψάλτης, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Ελισσαίου τας Μεγάλας Ώρας, σχεδόν από στήθους, και ότε επανήλθεν εις το πτωχικόν του δωμάτιον, δεν είχεν ακόμη φέξει!
   Ήναψε το κηρίον του και τη βοηθεία του κηρίου (και του Κυρίου!) έβγαλε το υπόδημά του το αριστερόν, διότι τον ηνώχλει ο κάλος, και ημίκλιντος επί της πενιχράς στρωμνής του, πολλά ρεμβάζων και ουδέν σκεπτόμενος, ήκουε τας ορυγάς του κραταιού ανέμου και τους κρότους της βροχής και έβλεπε νοερώς τον πορφυρούν πόντον να ρήγνυται εις τους σκληρούς αιχμηρούς βράχους του νεφελοσκεπούς και χιονοστεφάνου Άθω.
Εκρύωνεν. Αλλά το καφενείον του κυρ Γιάννη του Αγκιστριώτη ήτο κλειστόν. Αλλά και οβολόν δεν είχε να παραγγείλει:

– Πάτερ Αβραάμ, πέμψον Λάζαρον! (ένα ποτηράκι ρακή ή ρώμι).

   Εκείνην την χρονιάν τα Χριστούγεννα έπεσαν Παρασκευήν. Τόσον το καλύτερον. Θα νηστεύσει και πάλιν, ως το είχε τάμα να νηστεύει δια βίου κάθε Παρασκευήν δια να εξαγνισθεί ο αμαρτωλός δούλος του Θεού από το μέγα κρίμα της νεότητός του, που είδε τυχαίως από την κλειδαρότρυπαν την νεαράν του εξαδέλφην να γδύνεται.

    Έκαμε τον σταυρόν του κι εσκεπάσθη με την διάτρητον βατανίαν του, όπως ήτο ντυμένος και με τα υποδήματα – πλην του αριστερού.

 

   Και τότε ευρέθη εις την προσφιλήν του νήσον των παιδικών του χρόνων με τα ρόδιν’ ακρογιάλια, τας αλκυονίδας ημέρας, τας χλοϊζούσας πλαγιάς, με τα κρίταμα, την κάππαριν και τας αρμυρήθρας των παραθαλασσίων βράχων και με τους απλούς παλαιούς ανθρώπους, θαλασσοδαρμένους ή ναυαγούς, ζωντανούς και κεκοιμημένους.
   Και ήλθεν ο Χριστός με το τεθλιμμένον πρόσωπον, η Παναγία η Γλυκοφιλούσα με το λευκόν και ένθεον Βρέφος της, ο Άγιος Στυλιανός, ο φίλος και φρουρός των νηπίων, η Αγία Βαρβάρα και η Αγία Κυριακή με τους σταυρούς και τους κλάδους των φοινίκων εις τας χείρας, ο όσιος Αντώνιος και Ευθύμιος και Σάββας με τας γενειάδας και τα κομβοσχοίνιά των· και ήλθε και ο όσιος Μωϋσής ο Αιθίοψ, «άνθρωπος την όψιν και θεός την καρδίαν», η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια κρατούσα εις τας χείρας το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανειών και επωδών, ο Άγιος Ελευθέριος, η Αγία Μαρίνα και είτα ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος με τα χαντζάρια των, με τας ασπίδας και τους θώρακάς των – ολόκληρον το Τέμπλον του παρεκκλησίου της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης εκεί επάνω εις τον βράχον τον μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας και λικνιζόμενον από το πολυτάραχον και πολύρροιβδον κύμα….
   Φέγγος εαρινόν και θαλπωρή διεχύθησαν εντός του υγρού δωματίου και ο κυρ Αλέξανδρος λησμονήσας τον κάλον του ανεσηκώθη να φορέσει και το αριστερόν του υπόδημα δια ν’ ασπασθεί ευλαβώς τους πόδας του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων.
   Αλλ’ η οπτασία εξηφανίσθη και ιδού ευρέθη εις τον Άι Γιάννην τον Κρυφόν, που εγιάτρευε τους κρυφούς πόνους κι εδέχετο την εξαγόρευσιν των κρυφών αμαρτιών. Πλήθος πιστών είχεν ανέλθει από την πολίχνην, ζωντανοί και συγχωρεμένοι, να παρακολουθήσουν την Λειτουργίαν, την οποία ετέλει ο παπά-Μπεφάνης βοηθούμενος από τον μπάρμπ’ Αναγνώστην τον Παρθένην.
   Κατά περίεργον αντινομίαν των στοιχείων, ήτο καλοκαίρι κι η Λειτουργία είχε τελειώσει και ήτον δεν ήτον τρίτη πρωϊνή, ότε η αμφιλύκη ήρχισε να ροδίζει εις τον αντικρυνόν ζυγόν του βουνού.
   Όλοι γείτονες, λάλοι και φωνασκοί, εκάθηντο κατά γης πέριξ εστρωμένης καθαράς οθόνης. Τέσσερ’ αρνιά, τρία πρόβατα, δύο κατσίκια, αστακοουρές, κεφαλόπουλα καπνιστά της λίμνης, αυγοτάραχον και εγχέλεις αλατισμένοι, πίττες, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, πορτοκάλια και μήλα – όλα τα καλούδια, προϊόντα της μικρής και ωραίας νήσου, περιέμενον τους συνδαιτυμόνας.

  – Καλώς ώρισες κυρ Αλέξαντρε, κάτσε κ’ η αφεντιά σου, του είπεν η θεια η Αμέρσα.

   Αλλά τι βλέπει γύρω του; Όλους τους ήρωας και τας ηρωίδας των Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του. Εκεί ήτον η θεια-Αχτίτσα, φορούσα καινουργή μανδήλαν και νέα πέδιλα, επιδεικνύουσα μετ’ ευγνωμοσύνης το συνάλλαγμα των δέκα λιρών, το οποίον μόλις έλαβε από τον ξενητευμένον εις την Αμερικήν υιόν της. Δίπλα της εκάθητο κι ο Γιάννης ο Παλούκας, ο προσποιηθείς τον Καλλικάντζαρον την Παραμονήν των Χριστουγέννων και ληστεύσας τον Αγγελήν, τον Νάσον, τον Τάσον – όλα τα παιδιά τα οποία κατήρχοντο από την Επάνω ενορίαν, αφού είχαν ψάλει τα Κάλανδα. Εσηκώθη και παρέδωσεν εις τον κυρ Αλέξανδρον τας κλεμμένας πεντάρας -δεν είχε πως να μεθύσει και εορτάσει τα Χριστούγεννα εκείνην την χρονιάν (συχωρεμένος ας είναι!).
   Ιδού κι ο Μπάρμπ’ Αλέξης, ο Καλοκαιρής, που δεν είχεν ανάγκην του πορθμείου του Χάρωνος δια να πηδήσει εις τον άλλον κόσμον· είχε το ιδικόν του, υπόσαθρον πλοιάριον, αυτόχρημα σκυλοπνίχτην. Μαζί του ήτον κι ο σύντροφός του ο Γιάννης ο Πανταρώτας ο ναυτολογημένος ως Ιωαννίδης και διατελών εν διαρκεί απουσία κατά τας ώρας της εργασίας.

  – Να φροντίσεις, του είπεν ο Πανταρώτας, να πάρω την σύνταξή μου!

   Και λησμονών την ιερότητα της στιγμής εμούντζωσε το κενόν συνοδεύων την άσεμνον χειρονομίαν με την ασεμνοτέραν βλασφημίαν:

  – Όρσε, κουβέρνο!

   Εκεί ήτον κι ο Μπάρμπα-Διόμας, ευτυχής διότι εγλύτωσεν από το ναυάγιον και ερρόφησεν απνευστί επί του διασώσαντος αυτόν τρεχαντηρίου ολόκληρον φιάλην πλήρη ηδυγεύστου μαύρου οίνου δια να συνέλθει – ω πενιχρά, αλλ’ υπερτάτη ευτυχία του πτωχού!
   Αλλ’ ιδού έτρεξε να του σφίξη την χείρα και ο βοσκός ο Σταθ’ς του Μπόζα, του οποίου δύο αίγες είχον βραχωθή εις τον κρημνόν υπεράνω της αβύσσου, όπου έχαινεν ο πόντος και ήτο αδύνατον να σωθούν, αν δεν τον κατεβίβαζαν δια σχοινίου εις τον βράχον με κίνδυνον της ζωής του.

  – Την Ψαρή την έχω τάξει ασημένια στην Παναγιά. Τη Στέρφα (την άλλην αίγα) θα την σφάξω για σένα, να την φάμε.

   Και η Ασημίνα του μαστρο-Στεφανή του βαρελά, με τας τέσσαρας κακοτυχισμένας θυγατέρας, τη Ροδαυγή, την Ελένη, τη Μαργαρώ και την Αφέντρα, η Ασημίνα, που την μίαν ημέραν εώρτασε τους γάμους της Αφέντρας με τον Γρηγόρη της Μονεβασάς και την άλλην ημέραν επένθησεν τον θάνατον του υιού της του Θανάση.
   Τέλος, ω! της εκπλήξεως, ενεφανίσθη και ο έτερος εαυτός του, ο Αλέξανδρος Παπαδημούλης, ο πτωχαλαζών, ο ασχολούμενος εις έργα μη κοινώς παραδεδεγμένης χρησιμότητος!
   Ο κυρ Αλέξανδρος ησθάνθη τύψεις, ότι έπλασεν όλους αυτούς τους ανθρώπους του λαού τόσον δυστυχείς και ταπεινούς ή τόσον αμαρτωλούς (ουδείς αναμάρτητος!) και τον εαυτόν του τόσον επηρμένον!…
   Αλλά την στιγμήν εκείνην τον διέκοψεν η οκταόκαδος τσότρα, η περιφερομένη από χειρός εις χείρα. Δεν επρόλαβε να την εναγκαλισθή και ήχησαν τα λαλούμενα (βιολιτζήδες ντόπιοι και τουρκόγυφτοι με κλαρινέτα) και … εξύπνησεν.
   Ποτέ ο κοσμοκαλόγηρος κυρ Αλέξανδρος δεν εξύπνησε τόσον χορτάτος, όσον εκείνην την αγίαν ημέραν, ο νήστις του Σαρανταημέρου και ο νήστις όλης της ζωής του! – ζωήν να έχει!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Καταστροφές και επιπτώσεις στην Ψυχική Υγεία

Συζήτηση με την 

Κίνηση Οικογενειών και Φίλων  για την Ψυχική Υγεία

 

 "Φυσικές και Ανθρωπογενείς Καταστροφές,

επιπτώσεις στην Ψυχική Υγεία"

   με τον  

Αντώνη Ανδρουλιδάκη

ψυχολόγο συγγραφέα

Συζητάμε για την Ψυχική Αποκατάσταση

μετά από μία καταστροφή.

Για την κοινωνική και εργασιακή επανένταξη,

την ψυχολογική ενδυνάμωση και υποστήριξη,

 την θεμελίωση

της ψυχολογικής αντοχής. 

Πέμπτη 15 Δεκέμβρη

στις 19:00'

στον όμορφα φροντισμένο χώρο της ΚοινΣΕπ

"Athens  School"  

Χαριλάου Τρικούπη 138, 

Νεάπολη,  κέντρο Αθήνας

~~~

 Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

"...ναι, η καραντίνα έληξε αλλά το τραύμα έμεινε εκεί 

ανεπούλωτο και αφρόντιστο.

Ακόμη ένα τραύμα ανεπούλωτο και αφρόντιστο,

όπως τόσα άλλα στο σύγχρονο κόσμο μας..."

"Η αγάπη έλκει, δεν απωθεί. Ο έρωτας έλκει, δεν απωθεί. Η σχέση έλκει, δεν απωθεί. Είναι ένα δώρο ζωής, ένα υπαρξιακό δώρο, διαθέσιμο στον καθένα μας κάθε στιγμή."

Αντώνης Ανδρουλιδάκης "Το δώρο της σχέσης"

Περιοδικό Μανιφέστο 2022

 Οι συγκρούσεις με την ακαδημαϊκή δογματικότητα

 και την λογοκριτική περιθωριοποίηση

δεν τον έκαμψαν.  

Σύντομα εμπλουτίσθηκαν οι θέσεις του 

στην Φιλοσοφία της Ανθρώπινης Εργασίας

 με την πανοραμική οπτική του

στον Κοινοτισμό ως νέο πολιτισμικό πρότυπο.
Συνεπής στην συστράτευσή του

για τον εξανθρωπισμό της οργάνωσης της εργασίας,

  αρχικά παραιτήθηκε από τον Δημόσιο Τομέα για να αφοσιωθεί

στην προσωποκεντρική συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία

και να τις συνδέσει θεραπευτικά με τα κοινωνικά πάθη μας.

 Ως Κοινωνικός Στοχαστής στο πεδίο, έχει παρέμβει

με τρία βιβλία, δεκάδες σεμινάρια, διαλέξεις και άρθρα

στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.

 Στις εκπληκτικές ερμηνείες του

για τις κρυφές και φανερές όψεις των τραυμάτων 

οφείλουμε την συνειδητοποίηση

για τις καταστροφές που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία.

Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης γεννήθηκε στην Σητεία και ζει στη Λεμεσό.

Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά

ειδικεύτηκε στην Προσωποκεντρική Συμβουλευτική και Ψυχοθεραπεία

 με MSc στην Αναπτυξιακή και Κοινωνική Ψυχολογία.

Είναι ερευνητής και διδάσκων 

στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και στο Πανεπιστήμιο Νεάπολις 

με θεματικές στην Ψυχολογία της Εκπαίδευσης 

και στην Ψυχολογία των Οικογενειακών Συστημάτων.

Έχει βραβευτεί από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης

για την καινοτομική μεθοδολογία του 

στην ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού.

Ο Αντώνης είναι μέλος 

της Επιστημονικής Επιτροπής της ΚΟΦΙΨΥ.

 

Ο Α. Ανδρουλιδάκης για τον Κοινοτισμό

~~~

με εκτίμηση

από το ΔΣ της 

Κ.Ο.ΦΙ.Ψ.Υ.