Μπαμπά, τρέχει αίμα!..

Αγαπητές και αγαπητοί φίλες και φίλοι 

της ΚΟΦιΨΥ

λάβαμε την παρακάτω σοφή επιστολή 

από μέλος του σωματείου μας. 

Την δημοσιεύουμε εισακούοντας 

την θερμή του παράκληση

να παραμείνει ανώνυμος:

 

 «Η κόρη μου, έξι χρονών τότε.  

Έκοψε το χέρι της καθώς έπαιζε. 

Έτρεξε σε μένα με τρόμο, 

άφησα την ζαμπονοτυροπιτα στο τραπέζι, 

σαν επιθυμία που φοβήθηκε να γίνει πράξη 

και έβγαλα ένα χανζαπλάστ από το φαρμακείο. 

Το κόλλησα πάνω στην πληγή με το βλέμμα του  

«όλα καλά τώρα» και εκείνη 

με τον αυθορμητισμό της ηλικίας της με ρώτησε:

 «μπαμπά τώρα θα περάσει;». 

Όχι, αγάπη μου. Δεν περνάει έτσι. 

Ούτε το κόψιμο, ούτε αυτό που έρχεται μετά. 

Την είδα να σηκώνει το χανζαπλάστ λίγα λεπτά μετά… 

Απογοητεύτηκε που η πληγή ήταν ακόμα εκεί. 

Σαν να την πρόδωσε. 

Σαν να της είπαν ψέματα 

για το πώς δουλεύει η φροντίδα.

 

Και τότε της είπα:

«Το τραύμα θέλει χρόνο. Δεν είναι διακόπτης. 

Δεν είναι υπόσχεση. 

Είναι σιωπή που χρειάζεται χώρο να κάνει τον κύκλο της.»
Δεν περνάει έτσι αγάπη μου. 

Το τραύμα θέλει χρόνο. 

Θέλει μέρες που μοιάζουν ίδιες. 

Θέλει νύχτες σιωπής. 

Θέλει να σε δει να συνεχίζεις ακόμα και όταν πονάς. 

Θέλει να αγαπηθεί, όχι να αγνοηθεί. 

Της χάιδεψα τα μαλλιά και της είπα: 

«Δεν πέρασε ακόμη, μικρή μου, γιατί όλα τα πράγματα 

θέλουν τον χρόνο τους. 

Ακόμα και η ίαση.»

 

Και τότε, χωρίς να το ξέρει, 

μου έμαθε ξανά κάτι απλό αλλά σπάνιο. 

Ότι το τραύμα δε φεύγει με το καλημέρα. 

Σου μαθαίνει να περιμένεις. 

Να ανασαίνεις με τον πόνο παρέα. 

Μέχρι που μια μέρα, ξυπνάς και δεν αιμορραγείς. 

Μπορεί να ’χει μείνει σημάδι, ναι. Αλλά δεν στάζει πια. 

Έτσι λοιπόν, όταν η κόρη μου με ρώτησε ξανά 

«Πότε θα περάσει;»
της είπα «Όταν πάψεις να το κοιτάς κάθε τρία λεπτά. 

Όταν αρχίσεις να ζεις και με την πληγή. 

Μέχρι να γίνει απλώς παρελθόν.» 

 

Αν θα κοπείς ξανά; 

Πιθανόν ναι αγάπη μου, 

αλλά αξίζει να σταματήσεις να παίζεις;»