ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ: Η Ψυχική Υγεία και τα Δικαιώματα στο cloud του Woke

Σημεία των καιρών

Πριν από δύο χρόνια η Joanne "Jo" Rowling η διάσημη συγγραφέας της σειράς Χάρι Πότερ, αποκλείστηκε από την Warner στην προβολή ταινίας που αναφερόταν στο έργο της! Ο λόγος ήταν επειδή δήλωσε ότι υπάρχει γυναικείο φύλο και έτσι θεωρήθηκε τρανσφοβική!
Σε αρκετά πανεπιστήμια των ΗΠΑ, απαιτούν την κατάργηση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, του Πλάτωνα και του Σαίξπηρ. Ο Σωκράτης στιγματίζεται ως φαλοκράτης και όλοι οι κλασσικοί κατηγορούνται ότι "προωθούν τον ρατσισμό, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία".

“Woke” θεωρείται, ένα άτομο ή μια επιχείρηση ή μια συλλογικότητα που έχει αφυπνισθεί σε θέματα “Κοινωνικής & Φυλετικής Δικαιοσύνης”. Το ρεύμα αυτό εκπροσωπεί μία Ορθή Πολιτικά* (political correct) θεώρηση, ακολουθεί τα αντίστοιχα συνθήματα, προωθείται πιεστικά στους νέους, τους ευάλωτους και αποξενωμένους, αρκετές φορές φθάνει σε βαθμό υπερβολικού εθισμού και ερμηνευτικής αυταξίας και συχνά αποτελεί απόλυτο μέτρο σύγκρισης συμπεριφορών.

"Όταν το κυρίαρχο πρότυπο είναι ο πολιτικός

και πολιτιστικός φιλελευθερισμός,

τότε η κοινωνία έχει έλλειμμα αλληλεγγύης

και πλεόνασμα ατομικών δικαιωμάτων,

τα οποία μάλιστα έχουν εκπέσει

σε χυδαίο μηδενιστικό ατομικισμό.

Διότι το αυτοαναφορικό άτομο

δεν είναι άτομο αλλά ομοίωμα του εαυτού του,

ένας μηδενιστής, που έχει μετατραπεί

σε δολοφόνο του άλλου."***

Η τάση του Δικαιωματισμού και τα Οικουμενικά Δικαιώματα

Όπως αναφέρεται τελευταία σε πλήθος κειμένων και δημοσιεύσεων, ο Δικαιωματισμός ως ιδεολογικό πρόταγμα,

αφορά ένα κυνήγι μαγισσών εναντίον όσων έχουν «Κακές Σκέψεις» καθιστώντας τους υπεύθυνους ότι μόνον αυτοί είναι η αιτία των πολιτικών και κοινωνικών αστοχιών. Έτσι πίσω από αυτό το γενικό ανάθεμα, που εύκολα εξαπολύεται απέναντι στον καθένα μας, πολλές φορές έντεχνα αποκρύβονται οι ευθύνες του πολιτικού και διαχειριστικού προσωπικού** που επηρεάζουν ή διευθύνουν τα θεσμικά όργανα, αυτά που λαμβάνουν τις κρίσιμες αποφάσεις και που καθορίζουν καίρια τις ζωές μας κτλ

Όμως η απόσταση που παίρνουν όλο και περισσότερα πρόσωπα απέναντι στο wokeism, είναι εξαιτίας της μεγάλης κόπωσης που έχει επιφέρει στους ανθρώπους και στις σχέσεις τους. Η νέα κριτική που ασκείται αφορά την πλάνη που βασίζεται στην ψευδαίσθηση ότι φτάνει να αλλάξεις τον εαυτό σου και την οπτική σου για να επέλθουν οι αλλαγές στο κοινωνικό σύστημα. Συνακόλουθα καταγγέλλει τις νέες υπερβολικές και αχρείαστες διαιρέσεις μεταξύ των προσώπων σε μία οποιαδήποτε κοινότητα, που αφήνουν στο απυρόβλητο τους πραγματικούς υπεύθυνους, αυτών που έχουν τα κλειδιά των αποφάσεων. Από την άλλη πλευρά, η απλοϊκή και αφοπλιστική επιχειρηματολογία του δυστυχώς δεν μπορεί να επεξηγήσει την σύνθετη πληθώρα παραβιάσεων στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο του καθημερινού βίου και έτσι απομακρύνει και απογοητεύει τον άνθρωπο του μόχθου ειδικά στην Ελλάδα, την χώρα των απεχθών μνημονίων και της υπερδεκαετούς απίσχανσης του κοινωνικού κράτους.

Η καταγωγική προέλευση των νέων κοινωνικών κινημάτων

Για την ιστορία των νέων κοινωνικών κινημάτων (γυναικείο, ομοφυλόφιλο, αντιψυχιατρικό, αντιρατσιστικό, οικολογικό, κ.ά.) που βρέθηκαν προς στιγμήν στην πρώτη γραμμή των αντικαπιταλιστικών αγώνων στον μητροπολιτικό κόσμο μας δίνει την γειωμένη ιστορική προοπτική του ο σύγχρονος φιλόσοφος και συγγραφέας Φώτης Τερζάκης στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς"****:
"Από τη δεκαετία του ’70 και μετά οι κοινωνίες μας έγιναν πολύ πιο επιτρεπτικές πολύ πιο ανεκτικές στη λεγόμενη διαφορά, υπό τον όρον να μη θίγεται η θεμελιώδης εμπορευματική τους δομή και όλες οι διεκδικήσεις (και οι συνακόλουθες «αναγνωρίσεις») να αρθρώνονται αποκλειστικά με τους δικούς της όρους. Έτσι τα «κοινωνικά κινήματα» γίνονταν αντιληπτά κατ’ αναλογίαν των ανταγωνιστικών δρώντων μέσα στην εμπορευματική αγορά, και τα «δικαιώματα» που εξασφάλιζαν ήταν επιβραβεύσεις για την –ούτως ή άλλως κλονισμένη για δομικούς λόγους, οφειλόμενους σε εξελίξεις τις οποίες τα ίδια αυτά «κινήματα» είχαν πλέον αφήσει έξω από το πεδίο τού ενδιαφέροντός τους– καταναλωτική συμμετοχή.

Η καινοτομία αυτών των κινημάτων, σε σύγκριση με το παλαιότερο εργατικό, ήταν ότι γέννησαν μια πολύ πιο καθολική ιδέα της κοινωνικής αλλαγής συνδέοντας για πρώτη φορά τις μείζονες όψεις τής πολιτικής (ζητήματα πολιτειακής διαχείρισης και γεωπολιτικών επιλογών) με τις ελάσσονες (ζητήματα διαπροσωπικών σχέσεων και άτυπων μορφών εξουσίας σε μικρές συλλογικότητες). Στα τέλη τής δεκαετίας του ’70, καθώς το μοντέλο του καπιταλισμού άλλαζε άρδην οδηγώντας στην άβυσσο όλες τις επαναστατικές επιδιώξεις τής προηγούμενης δεκαετίας (και όχι μόνο στις μητροπόλεις αλλά επίσης στον υπόλοιπο, μόλις αποαποικιοποιημένο κόσμο), τα κινήματα αυτά ήταν σε ραγδαία υποχώρηση· στα τέλη τής δεκαετίας του ’80 ήταν αληθινά κουφάρια και μόνο ένα είδος φιλολογίας έμενε πίσω τους, αφομοιούμενη όλο και περισσότερο από τα πανεπιστημιακά γκέτο.

Εκτός της ακαδημίας, η γλώσσα αυτή κατακάθιζε σε ένα είδος αντεστραμμένου πουριτανισμού τον οποίον αποκαλούμε ευφημιστικά πολιτική ορθότητα· και η έμπρακτη πολιτική του μετάφραση ήταν ένα είδος δικαιωματισμού που είχε ως βασικό μέλημα να εξασφαλίσει αναγνώριση και να κατοχυρώσει δικαιώματα εντός τής υπάρχουσας κοινωνίας, λίγο-πολύ στη μορφή μιας διευρυμένης επιτρεπτικότητας..."

"...Δεν χρειάζεται να πω ότι η διαδικασία αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα, παίρνοντας όλο και πιο παραληρηματικές διαστάσεις (και δεν έχω εδώ τον χώρο να μιλήσω με παραδείγματα, αλλά όλοι καταλαβαίνουν νομίζω τί πράγμα εννοώ). Η διάσταση ανάμεσα στη ρητορική και τις έμπρακτες πραγματικότητες έχει προσλάβει στις κοινωνίες μας όντως ψυχωτικές διαστάσεις, πράγμα που με τη σειρά του λειτουργεί ως το πιο αποτελεσματικό παραλυτικό μιας μεστής νοήματος πολιτικής δράσης. Αν εν πάση περιπτώσει κάποιοι νιώθουν πως αυτό που βιώνουμε σήμερα εκπληρώνει ό,τι ήταν αντικειμενικά εκπληρώσιμο από τα αιτήματα του ’60, θα ήταν καλό να συνειδητοποιήσουν ότι βαδίζουμε ακόμα τυφλά, χωρίς διαφαινόμενη διέξοδο, στους πι ο σκοτεινούς, δαιδαλώδεις και ατέρμονους αντίποδες του ’60."

Οι καλλιτέχνες τοποθετούνται

Οι παρακάτω αναφορές συλλέχθηκαν από τους ιστορικούς εκπροσώπους της ροκ, της πανκ, της μετά-πανκ, της Hip Hop σκηνής που έχουν συνδεθεί κατ εξοχήν με την πολιτιστική ελευθεριακότητα και την κουλτούρα του «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Τουλάχιστον αυτό συνέβη τις προηγούμενες δεκαετίες ενώ σήμερα «οι καιροί αλλάζουν» που τραγουδούσε και ο Μπόμπ Ντίλαν το 1964.

Μεγάλη συζήτηση είχαν προκαλέσει το 2019 οι δηλώσεις του +Νικ Κέηβ, σχετικά με την "woke" κουλτούρα, δηλαδή την υπερστράτευση σε ζητήματα φύλου, φυλετικά, και πολιτιστικού αυτοπροσδιορισμού:

«Το να ζω σε μια κατάσταση αναζήτησης, ουδετερότητας και αμφιβολίας, πέρα από δόγματα και βεβαιότητες, είναι καλό τόσο για τη δουλειά του τραγουδοποιού όσο και για τη ζωή μου γενικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τείνω να νιώθω άβολα γύρω από ιδεολογίες που αυτοπροσδιορίζονται ως ‘η αλήθεια’ ή ‘ο δρόμος’ [...] Αυτό δεν έχει να κάνει μόνον με τις περισσότερες θρησκείας, αλλά ακόμα με τον αθεϊσμό, την ριζοσπαστική πολιτική στράτευση σε οποιαδήποτε παράταξη, ή οποιοδήποτε σύστημα σκέψης, συμπεριλαμβανομένης και της woke κουλτούρας που προσπαθεί να βρει το δίκιο του σε αυτεπιβεβαιούμενες προφητείες, και την καταπίεση κάθε διαφορετικού συστήματος σκέψης [...] Ανεξάρτητα από τις ευγενικές προθέσεις πολλών ζητημάτων που θέτει η ατζέντα του "woke" με την έλλειψη ταπεινότητας, τον πατερναλισμό και την δογματική βεβαιότητα των ισχυρισμών του, όλα αυτά με απωθούν. [...]

Οι Αntifa και η Άκρα Δεξιά, για παράδειγμα, με τις οδομαχίες και το παιχνίδι ρόλων που παίζουν μοιάζουν σα να αποτελούν τα δύο μέλη ενός αγρίως ερωτικού, βίαιου και αμοιβαίως αυτοσυντηρούμενου γαμήλιου δεσμού, που στηρίζεται στις τυφλές και άκαμπτες ιδεολογικές πεποιθήσεις τους… Οι Νέοι Αθεϊστές και οι θρησκόληπτοι αντίπαλοί τους είναι μπλεγμένοι σε μια παρόμοια δυναμική…», ολοκληρώνει ο Κέηβ, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις αλλά και σοβαρό προβληματισμό μεταξύ των θαυμαστών του σε όλον τον κόσμο.

Συνεχίζει ο Ρότζερ Ντάλτρι, τραγουδιστής των The Who, της ιστορικής μπάντας με τις τεράστιες πολυπληθείς συναυλίες:

«Οδηγούμαστε σε τέτοιον παραλογισμό με αυτήν την γενιά του woke. Είναι τρομακτικό –αυτός ο μίζερος κόσμος που δημιουργούν για τους εαυτούς τους. Θέλω να πω… Ο οποιοσδήποτε έχει ζήσει κάποια πράγματα και τώρα βλέπει τι κάνουν, απλά ξέρει ότι έχουν πάρει τον δρόμο που οδηγεί στο πουθενά. Ειδικότερα για εμάς που είχαμε το προνόμιο να ζήσουμε τις εποχές που ζήσαμε».

Ο αιρετικότερος όλων ο Τζόνυ Ρότεν, τραγουδιστής των Sex Pistols ήταν ιδιαίτερα δηκτικός:

«Βλέπουν τους εαυτούς τους σαν να είναι κάτι ξεχωριστό. Είναι εγωϊστικό και υπό αυτήν την άποψη, διχαστικό και μπορεί να οδηγήσει μόνον σε προβλήματα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί δίνουν χώρο σε αυτούς τους τρελούς. Από πού προκύπτουν αυτές οι αηδίες για την "ηθική πλειοψηφία" όταν είναι οι ίδιοι εκείνοι που κάνουν το λάθος με το να είναι τόσο επικριτικοί και τιμητές εναντίον οποιουδήποτε δεν συμβαδίζει με την τρέχουσα δημοφιλή άποψη;». Στην ίδια δήλωση, επίσης, ο Ρότεν εκφράζει τον αποτροπιασμό του για το γκρέμισμα αγαλμάτων και το νέο κύμα λογοκρισίας που το θέλει να πυροδοτήσει αυτό το κείμενο: «Άκουσα κάτι κοτσάνες που έλεγε κάποιος ότι δεν θέλει να ακούγεται ο εθνικός ύμνος [κυβέρνα, Βρετανία]. Αλλά συγνώμη, δεν είναι παρά ένας ύμνος. Δεν μπορείς να πας πίσω στο χρόνο και να ξαναγράψεις την ιστορία. Αν αρχίσεις να κατεδαφίζεις τέτοια πράγματα, τότε λοιπόν, δεν θα έχεις κανένα μέλλον. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο προειδοποιούσα όταν έγραψα το God Save the Queen. Τον έβλεπα να έρχεται…».

Ο Σην Όνο Λέννον, γιος του Τζον Λέννον και της Γιόκο Όνο, μουσικός όπως οι γονείς του, μας λέει στο τουΐτερ:

«Μεγάλωσα σε μια Νέα Υόρκη που είχε την εικόνα ενός αυθεντικού χωνευτηριού. Δεν ήταν τέλεια, αλλά οι άνθρωποι δεν διαχωρίζονταν σε φυλετική βάση με την ένταση που το κάνουν τώρα. Υπάρχει κάτι το λανθασμένο στη στρατηγική που έχουμε επιλέξει για τα ΜΜΕ, την πολιτική, το πανεπιστήμιο. Δεν λειτουργεί. Και θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν κατηγορώ την πολιτική ορθότητα για όλα τα άσχημα πράγματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα στο πεδίο του πολιτισμού. [...] Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την στρατηγική μας εάν δεν οδηγεί στα αποτελέσματα στα οποία στόχευε. Δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι η λύση, αλλά υποψιάζομαι ότι η υπερευαισθητοποίηση των ανθρώπων γύρω από τα συμπτωματικά τους χαρακτηριστικά, όπως είναι το χρώμα του δέρματός τους κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η ιδέα του να αφήσουμε παράμερα το χρώμα του δέρματος είναι παρωχημένη, και ότι το όραμα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, να προκρίνουμε τον χαρακτήρα των ανθρώπων αντί για το χρώμα του δέρματός τους, θεωρείται σήμερα αφελής. Αλλά το όραμα αυτό σίγουρα έκανε την κοινωνία καλύτερη. Δεν είμαι σίγουρος, από την άλλη, ότι το όραμα περί "φυλετικής συνειδητοποίησης" βελτιώνει τα πράγματα [...]».

Tom MacDonald

O Καναδός ράπερ Tom MacDonald, πρώην wrestler, ανέβηκε στο Billboard Hot 100 με το single «Fake Woke» ενώ προκάλεσε αντιδράσεις με τραγούδια όπως τα «No Lives Matter» και «If I Was Black».

Υποστηρίζοντας πως η κουλτούρα της ακύρωσης κυριαρχεί στον κόσμο σήμερα σε ένα πλανήτη που τρελάθηκε και οτιδήποτε λεχθεί μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ομοφοβικό και ρατσιστικό, ο Tom MacDonald μπήκε στη διαμάχη με τους social justice warriors. «Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη ρητορική του μίσους και στη ρητορική που μισείς» υποστηρίζει ο ίδιος απορρίπτοντας τις κατηγορίες που του αποδίδουν και δείχνοντας αποφασισμένος να υπερασπιστεί την ελευθερία του λόγου: «Δεν εμπιστεύομαι κανέναν που αιμορραγεί για μια εβδομάδα και δεν πεθαίνει» ουρλιάζει αλληγορικά και αμφίσημα για να ανασκευάσει αμέσως μετά πως απλά αστειεύεται.

Υπερβολική δόση wokeism και η κουλτούρα της ακύρωσης

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πάντως, το ζήτημα με τον υπερστρατευμένο σοσιαλφιλελευθερισμό του woke, είναι εξαιρετικά πολύπλοκο σε ό,τι αφορά στον αστραφτερό κόσμο του καλλιτεχνικού στερεώματος. Από τη μία, αποτελεί έναν χώρο που το woke κίνημα όντως υπεραντιπροσωπεύεται, με την λογοκριτική του μανία να έχει ήδη επηρεάσει την ποιότητα της φιλμογραφίας, της δισκογραφίας –την εργογραφία κάθε τέχνης σχεδόν.

Από την άλλη, ωστόσο, αποτελεί έναν από τους κατεξοχήν χώρους όπου όντως καταγράφονται περιστατικά κατάχρησης μιας άτυπης εξουσίας. Πολύ συχνά εκφράζεται μέσω σωματικών παραβιάσεων προς ανθρώπους που βρίσκονται σε κατώτερη ιεραρχικά θέση, εντός αυτής της άτυπης κλίμακας της φήμης και της δόξας.

Σημασία έχει εδώ έχει κάτι άλλο: Η αμφισβήτηση στην παντοδυναμία της πολιτικής ορθότητας διατυπώνεται όλο και πιο συχνά από τις διασημότητες και τις προσωπικότητες που κατά τις προηγούμενες δεκαετίες συνδέθηκαν άρρηκτα με την καλλιτεχνική, την πολιτική και την κινηματική εξέγερση ενάντια στο κατεστημένο. Και αυτή αποτελεί μια ένδειξη ότι μια σημαντική μερίδα στις σύγχρονες κοινωνίες, κουράστηκε από την αλληλοτροφοδότηση των φανατισμών και βρίσκεται προς αναζήτηση μιας νέας ισορροπίας ενώ γυρεύει να εκφραστεί.

Μπορούν πια οι Οικογένειες των "Ψ" πασχόντων, να βασίζονται μόνο στα Δικαιώματα για τις διεκδικήσεις τους;

Παράδειγμα: Η "cancel culture" πασχίζει για την ακύρωση ολόκληρου του ιστορικού παρελθόντος. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης το BBC και το σημερινό Χόλιγουντ απευθύνουν καθημερινούς λίβελους για τον "συστημικό ρατσισμό" της κλασικής αρχαιότητας.
Παράδειγμα: Ξαναμοντάρονται οι κλασσικές ταινίες. Ειδικά αυτές με τους ήρωες της δεκαετίας του 1970-80. Πχ. αφαιρούναι τα στοιχεία και οι σκηνές που δεν συναρμόζουν με το woke, ντουμπλάρονται οι διάλογοι και ακούγονται πιο political correct.
Διεξάγεται ένα κυνήγι μαγισσών χειρότερο από την Ποτοαπαγόρευση και τον Μακαρθισμό.
Στις ΗΠΑ στοχοποιεί τη "λευκότητα" και τη δυαδικότητα των φύλων, ενώ επιβάλεται η καθιέρωση αρνητικών διακρίσεων έναντι της τρέχουσας κοινωνικής πλειοψηφίας.
Στην Ευρώπη αντίστοιχα γίνεται μία τιτάνια προσπάθεια ιδεολογικής μετατόπισης κι περιθωριοποίησης που στοχεύει στη μειονοτικοποίηση των ευρωπαϊκής καταγωγής πληθυσμών.
Το woke κίνημα και οι συγγενείς του παραφυάδες, κατηγορούνται ότι αντανακλούν και εισάγουν εκ νέου τη φυλετικοποιημένη σκέψη του ρατσισμού: Η αέναη σύγκρουση των προσώπων μέσω των ψευδοταυτοτήτων ελλοχεύει παντού. Τα πάντα πρέπει να ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της σύγκρουσης λευκών και εγχρώμων, ανδρών και γυναικών, ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων...
Συμπερασματικά λοιπόν οι λευκοί εργάτες εγγράφονται συλλήβδην στον Τραμπ ή την Μαρίν Λεπέν ενώ οι έγχρωμοι a priori είναι "καλοί" και Δημοκρατικοί.
Η εξαφάνιση των φύλων μέσα από την άρνηση μιας βιολογικής σεξουαλικής ταυτότητας οδηγεί σε κάτι άμορφο. Εμπρός για τον Μετάνθρωπο.
Πως φιμώνεται κάθε διαφορετική φωνή; Μα με το τέχνασμα της "ακροδεξιοποίησης" της κάθε πολιτικής διαφωνίας.
Όποιος αμφισβητεί την πολιτική ορθότητα "νομιμοποιεί τον ακροδεξιό λόγο" και καταδικάζεται σε εξοστρακισμό.

Ευάγγελος Άκης Ασπρογέρακας

Σημειώσεις:

* Τι είναι το Political correct

** "Η σύγκρουση μεταξύ των αξιών μας περί ισότητας και μιας πραγματικότητας ριζωμένου ρατσισμού δεν μπορεί να αγνοηθεί: το παγκόσμιο κίνημα «Black Lives Matter» μας το θύμισε με τρόπο σκληρό." Απόσπασμα από το σχέδιο δράσης της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ για την καταπολέμηση του ρατσισμού 2020-2025

*** "Μηδενιστικός ατομικισμός" Άρθρο του Χάρη Ναξάκη
Καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων δημοσιευμένο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.

**** "Δικαιωματισμός, η γεροντική αρρώστια των κοινωνικών κινημάτων" κείμενο του φιλοσόφου Φώτη Τερζάκη, στην εφημερίδα "ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

Ορισμοί:

Woke: είναι νεολογισμός, ένα αγγλικό επίθετο που σημαίνει «επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων». Πλέον, ο όρος φέρεται να έχει αρνητική χροιά στον δυτικό κόσμο, ενώ η κουλτούρα που προωθείται γύρω από την συγκεκριμένη πολιτική, κατηγορείται ως υπερβολική και πολλές φορές παραβιαστική ως προς την ελευθερία του λόγου.
Η Woke κουλτούρα κατηγορείται ότι έχει χρησιμοποιηθεί από το σύστημα, με σκοπό να προωθήσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, καμουφλαρισμένες με πολιτικές δικαιωματισμών και προώθησης διάφορων κοινωνικών ομάδων (όπως ΛΟΑΤΚΙ+, φεμινίστριες, ακτιβιστές του BLM, vegan, κ.α.)

Ποίηση:

    Δῶσε, θεέ μου, πρὶν νὰ φύγω νὰ τὶς δῶ
    τὶς τουαλέτες μὲ τὸ ΟΛΟΙ, ΟΛΕΣ κι ΟΛΑ
    ποὺ δικαιώνουν τόσα χρόνια ὀνειροπόλα
    νὰ πῶ πὼς ἄσκοπα δὲν ἔφτασα ὣς ἐδῶ.
    Ξεπεταρούδι σὰν νὰ γλυκοκελαδῶ
    τὰ φοιτητὰ καθὼς περνοῦν τ’ ἀραξοβόλα
    σὲ μιὰ Κατάληψη ἀτέλειωτη ἡ γαμιόλα
    ποὺ θὰ τὴν ζήλευε ὣς κι αὐτὸς ὁ ἐξαπεδῶ.
    Γιὰ μιὰ φορὰ ν’ ἀφήσω τὸν Ἑσπερινό,
    στὰ μασελάκια τὰ δυὸ δόντια μου νὰ κρύψω
    καὶ νά ’μαι πάλι στὸ σινὲ Χειμερινὸ
    στὴν τρίτη πόρτα μὲ τὸ ΟΛΑ του νὰ στρίψω
    μὴν καὶ τὴν πέσω σὲ ξεμείνη μαῦρο κρῖνο
    ὅσο ἀπὸ σφᾶλμα παίζει ἀκόμη τὸ κλαρῖνο.

    ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ
    Ἀπὸ τὴ σειρὰ
    Σονέτα μὲ Σημαία Εὐκαιρίας II

(Αναδημοσίευση από το έγκριτο Πλανόδιον)

Μουσικές Αναφορές:

- Το single «Fake Woke» του καναδού ράπερ Tom MacDonald