Διηγήματα*

...πριν την Πανσέληνο του Γενάρη

Ο ΒΩΜΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

   Υπάρχει ένας βράχος στη θάλασσα, βωμός της σιωπής. Εκεί απιθώνουν ευλαβικά οι μύστες τα σφάγια των λέξεων. Ανεβαίνει στον ουρανό η ευωδιά από το θυμίαμα της σιωπής. Τόσο μεθυστική, ώστε κανείς δε θέλει να την αποχωριστεί.

   Κάθεται εκεί ο ικέτης με τα χέρια του αγκιστρωμένα στον βωμό μέχρι να τον απομακρύνουν βίαια οι κήρυκες των συναναστροφών. Και καθώς τον οδηγούν περίλυπο πίσω στην πλατεία των λόγων με το συγκεντρωμένο πλήθος, κοιτάζει πίσω του τον βωμό και αυτή η στροφή του προς τα εκεί είναι η μόνη αλήθεια που καταφέρνει να συναντήσει σε όλον του τον βίο.

 

  ~~~

 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

   Κάθε απόγευμα, ο Γιάννης ανοίγει το βιβλίο των μαθηματικών. Κοιτάζει τους αριθμούς και του φαίνεται ότι φτιάχνουν ιστορίες. Να εδώ ένα 5 είναι ένας πολεμιστής με προτεταμένο όπλο που περιμένει πίσω από ένα συρματόπλεγμα που κάνει ένα Χ μπροστά του. Λίγο πιο πέρα ένα 9 κρύβεται κυρτωμένο κάτω από μια ρίζα. Βλέπει τους χαρακτήρες της ιστορίας μα δεν μπορεί να τη διαβάσει.

   Οι συμμαθητές του είναι στο φροντιστήριο την ίδια ώρα. Τους λέει ότι κάνει ιδιαίτερο. Δε θέλει να πει ότι του το ξέκοψαν οι γονείς του ότι λεφτά για φροντιστήριο δεν υπάρχουν. Γελάει μόνος του με τη σκέψη. Μήπως δεν είναι αυτή η ώρα ένα ιδιαίτερο μάθημα στρατηγικής;

   Στο σχολείο, τα πρωινά, κάθεται στο τελευταίο θρανίο και κρυφοκοιτάζει το κινητό του. Παρακολουθεί την αλλαγή των λεπτών. Όταν τον ρωτάνε οι καθηγητές, ζητάει να του επαναλάβουν την ερώτηση. Έτσι, για να κερδίσει χρόνο και ας ξέρει ότι δεν μπορεί να απαντήσει. Να νιώθει ότι έχει λόγο σε κάτι από όσα γίνονται γύρω του.

   Το βράδυ, χαζεύει λίγο σε κανένα παιχνίδι. Δεν ξέρει αν θέλει να τρέξει ο χρόνος και να τελειώσει το μαρτύριο της Γ΄ Λυκείου ή να κυλήσει αργά και να αργήσει η ώρα που θα βρεθεί μπροστά το τετράδιο των Πανελληνίων. Φοβάται ότι μέχρι τότε και οι τελευταίοι στρατιώτες του θα έχουν παραδοθεί.

   Μερικές φορές, τα βράδια, πάει και κάθεται στην άκρη της λεωφόρου και χαζεύει τα αυτοκίνητα που τρέχουν. Φαντάζεται ότι είναι τα τανκς του. Μπαίνει μέσα σε ένα και όλος ο δρόμος γίνεται πεδίο μάχης. Αυτός απλώνει τους πολεμιστές του, τα 6 και τα 2 και τα αυτόματα όπλα του τα πλην και φτιάχνει μια ιστορία καταδική του που την καταλαβαίνει και την ορίζει. Και τότε μόνο νιώθει ότι ζει τη ζωή τη δική του την αληθινά δικαιωμένη και δίκαιη. 

 

 ~~~

 

ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

   Όλες τις λέξεις τις φοβήθηκα. Πιο πολύ εκείνες με ορίζουν από όσο

εγώ αυτές. Μα πιο πολύ φοβήθηκα την πιο μεγάλη ανάμεσά τους που είναι κι η πιο μικρή συνάμα.

   Δύο μόνο γράμματα : αν.

   Αν είχα μείνει, αν είχα φύγει, αν είχα γυρίσει να δώσω εκείνο το φιλί, αν είχα βρει το θάρρος, αν είχα πάρει την ευθύνη, αν είχα πει τη λέξη “αν”, αν… αν…

   Το “αν” είναι ένα ρυμουλκό που πιάνει την πρόταση και τη γυρνάει 180 μοίρες.

   Όταν το πετάξεις, σου μένει τ’ αντίθετό του, σου μένει η πραγματικότητα.

  Αέρας που φουσκώνει ένα αερόστατο τσαλακωμένο και το ταξιδεύει, αυτό το μικρό μεγάλο “αν”.

 

   Ειρήνη Καλτσά

 

 

 

 

  

 

*Αναδημοσίευση από το περιοδικό Νέο Πλανόδιον