("Σινολογική" μυθοπλασία τοποθετημένη σε ένα "παράλληλο" κέντρο της Αθήνας γραμμένη το χειμώνα του 2018)
Ασανσέρ εκτός λειτουργίας και ο τύπος ανέβηκε από τις σκάλες τα τέσσερα επίπεδα, χωρίς να συναντήσει άλλη ψυχή ανάμεσα στα παρκαρισμένα οχήματα που περίμεναν κάτω από τη γη την ώρα που θα γίνονταν ξανά μια κινούμενη κουκίδα στο χάος της κυκλοφορίας της αθηναϊκής πρωτεύουσας. Τελικά βγήκε από το υπόγειο πάρκινγκ στον καθαρό, ας το λέμε, αέρα. Το αφεντικό δεν του είπε πόσο χρόνο έχει στη διάθεση του. Μιλούσαν πάντα σε άσχημα αγγλικά (τα οποία θα μεταφέρω μεταφρασμένα) αλλά κατάφερναν να μεταδώσουν το νόημα ο ένας στον άλλο. Ισως θα μπορούσε να γραφτεί ένα βιβλίο για την ιδιότυπη αργκό που χρησιμοποιούσαν, ο ένας Κινέζος, αντιπρόσωπος ενός επιχειρηματικού brand στην Ελλάδα και ο άλλος, ενας jack of all trades όπως λένε οι Αμερικάνοι, ένας άνθρωπος για όλες τις δουλειές που εκτελούσε καθήκοντα σωφέρ και ξεναγού. Οι λέξεις της αγγλικής αποκτούσαν νέα νοήματα σε μια συνάντηση στην πολυπρόσωπη και σχεδόν γοητευτικά κακοφτιαγμένη Αθήνα, το περιπαικτικό mister περιέχει σεβασμό και το κακόηχο ofcourse my friend σπάζει σε κομματάκια για να πασπαλίσει με συγκατάβαση μια μπουγάτσα στην πλατεία Κάνιγγος.
Ο κ. Λι εισήλθε σε ένα κλασάτο ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας για μια σημαντική επαγγελματική συνάντηση και ο Θάνος κάθισε σε ένα μικρό take away καφέ. Ο αντιπρόσωπος δεν είναι ο πιο εύκολος τύπος, ο Θάνος χρειάστηκε μια βδομάδα για να καταλάβει πότε η χροιά της φωνής του είναι σοβαρή, πότε χαλαρή, πότε ειρωνική. Τα λεφτά ήταν εντάξει, ήδη είχε αρχίσει να βουλώνει τρύπες παλιών χρεών και υποχρεώσεων. Δεν ήταν απλά ότι η ευκολία με την οποία άλλαζε δουλειές, αντίθετες μεταξύ τους, ήταν παροιμιώδης. Η αδυναμία του να υπακούει σε νόρμες και διαταγές τον οδηγούσε σε ηρωικές εξόδους λίγο πριν γεμίσει την καρδάρα με το γάλα. Ο απεσταλμένος πέρασε από μπροστά του, απλά τον κοίταξε, πέρασε στην απέναντι πλευρά του δρόμου και στάθηκε μπροστά στην έξοδο του πάρκινγκ. Ο Θάνος άφησε ένα νόμισμα στο τραπεζάκι και έφυγε τρεχάτος για να αναλάβει το τιμόνι του δυνατού γερμανικού μοντέλου που οδηγούσε.
-Γρήγορο σωστά, κύριε;
-Καλό.
Η συνάντηση πήγε καλά.
-Τώρα ελεύθερος χρόνος;
-Ναι, τύχη.
-Στο βουνό;
-Ναι.
Ο Θάνος οδήγησε μέχρι το καζίνο της Πάρνηθας. Του άρεσε αυτή η εξέλιξη, εκεί μπορούσε να φάει κάτι και να πιει τζάμπα ενώ ο κ. Λι δοκίμαζε την τύχη του. Δεν καταλάβαινε πώς κάποιος μπορεί να διασκεδάζει μόνος αλλά το έβλεπε να συμβαίνει. Ο εργοδότης του είχε και άλλα παράξενα χαρίσματα, για παράδειγμα μπορούσε να πάρει έναν υπνάκο όποτε το χρειαζόταν, έκλεινε τα μάτια και σε ένα λεπτό ροχάλιζε για να ξυπνήσει μισή ώρα αργότερα ενώ ο Θάνος έψαχνε πάρκινγκ. Ο τζόγος ήταν μια αγαπημένη συνήθεια ειδικά όταν πήγαιναν καλά οι δουλειές, κάτι σαν έθιμο. Οι επισκέψεις σε μαγαζιά με γυναίκες ήταν επίσης κάτι, αλλά συνέβαιναν πιο σπάνια, συνήθως όταν ο αντιπρόσωπος ένιωθε νοσταλγία για την πατρίδα ή όταν δεν είχε κάτι άλλο να κάνει εκτός από το να περιμένει να λήξει μια προθεσμία. Η εικόνα του εγκρατή επιχειρηματία διαλυόταν και τη θέση του έπαιρνε ένας "κούνελος" έτοιμος να σερβίρει σαμπάνια σε ψηλοτάκουνα. Ο Θάνος είχε αρχίσει να σέβεται αυτές τις συνήθειες, να ψυχανεμίζεται τον εσωτερικό ειρμό, να τον κατανοεί αλλά όχι και να τον θαυμάζει. Η δικιά του ζωή ήταν κάπου αλλού, σε μια μονοκατοικία με αυλή στο Λαύριο, σε μια αμμουδιά στη νότια Κρήτη, στο χαμόγελο μιας καλής του φίλης και ο κ. Λι ήταν απλά ένας εργοδότης. Είχε σχεδόν αποκοιμηθεί στην καρέκλα όταν ένιωσε ένα χέρι να του βάζει ένα χαρτονόμισμα στην τσέπη.
-Καλό, τώρα πάω στον Πειραιά.
Η Αθήνα της νέας χιλιετίας... Οι αστικές εικόνες θα είχαν περισσότερο ενδιαφέρον με σάουντρακ αμερικάνικο rock δεκαετίας '90. Ολοι θέλουν να περνούν απαρατήρητοι, σχεδόν όλοι, είναι μια μικρή χαρά, ένα ευεργετικό ξάφνιασμα όταν βλέπεις μια διαφορετική, φρέσκια, πολύχρωμη φιγούρα μέσα στο πλήθος των ιδιοτελών Βαλκάνιων. Ο κ. Λι σπάνια έβγαινε εκτός προγράμματος, ήταν εργατικό μυρμήγκι και δεν μετέφερε τα άγχη του στο σωφέρ του. Τον άκουγε να μιλάει στο τηλέφωνο με τους συμπατριώτες του, δεν μπορούσε να καταλάβει πότε ήταν δουλειά και πότε οικογένεια, στα αυτιά του έμοιαζε ο ίδιος κοφτός, επιτακτικός αλλά ορεξάτος και κυκλικός τρόπος ομιλίας. Σήμερα πέρασε μερικές ώρες στα γραφεία μιας συνεργαζόμενης εταιρείας. Εκανε πίσω το κάθισμα του αμαξιού και έβγαλε τα γυαλιά μυωπίας κλείνοντας τα μικρά έξυπνα μάτια για να τα ξεκουράσει.
-Η Ελλάδα είναι περίεργος τόπος, μισό βουνό, μισό θάλασσα.
Για τον Θάνο το κινέζικο έθνος του δισεκατομμυρίου ήταν διπλά περίεργο αλλά απέφυγε το σχόλιο.
-Εχεις παιδιά, Θάνο;
-Δυστυχώς όχι.
-Εγώ έχω τέσσερα, 3, 5, 12 και 18 χρονών.
-Σας εύχομαι τα καλύτερα.
-Ευχαριστώ. Ποια χρονιά είσαι γεννημένος;
-1986.
-Αχά! Είσαι τίγρης.
-Κινέζικα ζώδια;
-Ναι.
-Είναι καλό;
-Είσαι θαρραλέος, καλότυχος και απρόβλεπτος αλλά πρέπει να προσέχεις τον κακό σου εαυτό.
Αυτή ήταν μια σπάνια περίπτωση άτυπου διαλόγου μεταξύ τους, συνήθως προτιμούσε αποσπάσματα από την "Τέχνη του Πολέμου". Ο Θάνος σκέφτηκε ότι ίσως πλησίαζε ο καιρός που ο κ. Λι θα επέστρεφε σπίτι και ότι μια καλή συστατική επιστολή θα ήταν ωφέλιμη.
-Πού πάμε κύριε;
-Είμαι καλεσμένος στην Χρυσό Κόκορα.
Αργά το βράδυ είχε πλέον ολοκληρώσει την υπηρεσία του και μπορούσε να αποσυρθεί στην γκαρσονιέρα που είχε νοικιάσει. Μέσα σε τρία τέταρτα της ώρας κατάφερε να κάνει μπάνιο, να πιει δυο μπύρες, να ακούσει τον αγαπημένο του δίσκο, να βάλει ξυπνητήρι και να πέσει για ύπνο. Ξύπνησε πέντε λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, από τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα διακρινόταν η γαλαζωπή απόχρωση του ανατέλλοντος ηλίου, σε μια χρονιά με ήπιο χειμώνα και περίεργο αστυνομικό δελτίο...
Συνέχεια της ανάγνωσης...
