Ημέρα της Ανεξάρτητης Διαβίωσης

 Η Ημέρα της Ανεξάρτητης Διαβίωσης δεν αφορά ένα δικαίωμα, μια διευκόλυνση, μία επιπλέον παροχή αλλά πρόκειται για το ουσιαστικό και συστατικό στοιχείο συνταγματικής  ισότητας που απαιτείται για την αυτοδιάθεση του κάθε μη δυνάμενου προσώπου. Είναι θεμελιωμένα στα βασικά στοιχεία του πολιτισμού μας που μας συγκροτούν ως κοινωνία ώστε και οι πολίτες με ψυχική αδυναμία να μπορούν και να είναι ενεργά μέλη της. Σε αυτή τη θεώρηση τίθεται και το αίτημα για την ισοτιμία των ανάπηρων προσώπων.
   «Θέλω να ζήσω με τις επιλογές μου» μας θυμίζει ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος περικλείοντας όλη τη φιλοσοφία της Ανεξάρτητης Διαβίωσης για τα Άτομα με Αναπηρία. «Ζωή στην κοινότητα σημαίνει ότι τα ανάπηρα άτομα μπορούν να ζουν στις τοπικές τους κοινότητες ως ίσοι πολίτες, με την υποστήριξη που χρειάζονται για να συμμετάσχουν στην καθημερινή ζωή. Αυτό περιλαμβάνει τη διαβίωση στα σπίτια τους ή με τις οικογένειές τους, τη δουλειά, τη σχολική φοίτηση και τη συμμετοχή σε κοινοτικές δραστηριότητες. Για να εξασφαλιστεί ότι τα ανάπηρα άτομα έχουν την ίδια επιλογή, έλεγχο και ελευθερία όπως κάθε άλλος πολίτης, οποιαδήποτε πρακτική βοήθεια που παρέχεται σε αυτά θα πρέπει να βασίζεται στις δικές τους επιλογές και προσδοκίες.» 

Έχουμε λανθασμένα τοποθετήσει τα ΑμεΑ να βρίσκονται σε μία προστατευόμενη απασχόληση, σε ένα περιβάλλον διαχωρισμένο από τους υπόλοιπους, με μισθούς χαμηλότερους σε σχέση με την λοιπή απασχόληση. Η προστατευόμενη απασχόληση δημιουργεί ένα «κλειστό κύκλο» που διαιωνίζει την απομόνωση και το διαχωρισμό των αναπήρων ατόμων από την κοινωνία και μακροπρόθεσμα επηρεάζει αρνητικά την παραγωγικότητα και την κοινωνική ενσωμάτωση τους. Ελάχιστοι προχωρούν σε ανταγωνιστική απασχόληση εάν το ανάπηρο άτομο δεν έχει την κατάλληλη υποστήριξη ή εάν το εξωτερικό περιβάλλον και οι υπηρεσίες είναι απρόσιτες ακόμα και μέσα στην ίδια του την οικογένεια.
   Μία πρώτη κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση είναι η πρόταση που έχει κατατεθεί  για τον Προσωπικό Βοηθό. Στον βαθμό που το ψυχικά μη δυνάμενο πρόσωπο μπορεί να ασκεί βασικά δικαιώματα στην εργασία όπως είναι η πρόσληψη ανθρώπου για να βοηθείται, πρέπει να βρεθούν οι πόροι ώστε αυτό να αποτελεί μία κοινωνική υπηρεσία του κράτους.
   Η Ανεξάρτητη Διαβίωση είναι μία πραγματικότητα για πολλές Ευρωπαϊκές χώρες που αρεσκόμαστε να τις παρουσιάζουμε ως πρότυπα κοινωνικής πολιτικής προς μίμηση. Εκεί οι Προσωπικοί Βοηθοί θεωρούνται κρατικοί υπάλληλοι ώστε οι ανάπηροι αδελφοί μας να απολαμβάνουν μία ζωή όπως τη επιλέγει ο καθένας. Αυτό ζητάμε κι εμείς από την ΚΟΦΙΨΥ να κάνουμε στην Ελλάδα με σχεδιασμό και μακροπρόθεσμα οφέλη. Έτσι η Ανεξάρτητη Διαβίωση και ο  Προσωπικός Βοηθός μπορεί να προκαλέσει περισσότερη πρόοδο στην Ελληνική κοινωνία εντάσσοντας στον παραγωγικό ιστό καταπληκτικά ταλέντα και προσόντα που μένουν στο περιθώριο εξ αιτίας ενός απίθανου και βλακώδους στίγματος εντελώς ασύμβατου πια, στον σημερινό πολιτισμό μας.